Τα συμπτώματα κατάθλιψης μετά τη γέννηση ενός παιδιού αποτελούν πλέον θέμα αυξανόμενου ενδιαφέροντος. Η αναπτυξιακή ψυχολογία αναγνωρίζει ολοένα και περισσότερο το ζωτικό ρόλο που έχει οπατέρας στη ζωή των παιδιών, καθώς επίσης και στη λειτουργία ολόκληρης της οικογένειας.

Η συμμετοχή του πατέρα στη γονική μέριμνα του βρέφους σχετίζεται με χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης συμπτωμάτων κατάθλιψης στον πατέρα κατά το πρώτο έτος της ζωής του παιδιού.

Η ενασχόληση του πατέρα με το παιδί καταγράφεται σε τρεις διαστάσεις: ο χρόνος που αφιερώνει στο παιδί, το αίσθημα της αυτο-αποτελεσματικότητας και η παροχή υλικής υποστήριξης.

Ο περισσότερος και συχνός χρόνος που αφιερώνει ο πατέρας στο βρέφος λίγο μετά τη γέννησή του και η παροχή υλικής υποστήριξης σχετίζονται με λιγότερες πιθανότητες εμφάνισης κατάθλιψης ένα χρόνο αργότερα. Αντίστοιχα, το χαμηλό αίσθημα αυτο-αποτελεσματικής συμπεριφοράς σχετίζεται με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης κλινικής κατάθλιψης.

Η μεγαλύτερη συμμετοχή του πατέρα στη γονική μέριμνα κατά τη βρεφική ηλικία αυξάνει το αίσθημα της ικανοποίησης στο ρόλο ως γονέας. Η αυτο-αποτελεσματικότητα, η ικανότητα που αντικατοπτρίζει τη φροντίδα ενός πατέρα για το παιδί του, είναι ένας καθοριστικός παράγοντας της πατρικής εμπλοκής. Συμβάλει στη δημιουργία σταθερού γονεικού ρόλου και σε καλύτερα αποτελέσματα ψυχικής υγείας μακροπρόθεσμα.

Η πατρική εμπλοκή αποτελεί σημαντικό προγνωστικό παράγοντα της ψυχικής υγείας του πατέρα κατά τη μετάβαση στην πατρότητα. Αν και δεν είναι σαφές ο μηχανισμός που καθορίζει το αίσθημα της αυτο-αποτελεσματικότητας στους γονείς, ο δεσμός πατέρα-παιδιού κατέχει σημαντικό ρόλο στην ψυχική υγείας των αντρών.

Βαχαβιώλου Φλωρεντία

Ψυχολόγος/Ψυχοθεραπεύτρια